Maatregelen nodig voor waterkwaliteit in landbouwgebied
Het Mestrapport 2021 zet de zaken op scherp en toont aan dat we niet op het juiste pad zitten om de waterkwaliteitsdoelstellingen te halen. Uit de meest recente cijfers van de VMM blijkt dat de waterkwaliteit in landbouwgebied slecht blijft. Betere naleving van de mestwetgeving, betere toepassing van de juiste bemestingstechnieken en ook brongerichte maatregelen zijn nodig om de waterkwaliteit te verbeteren en de Europese doelstellingen te realiseren.
17 december 2021
Deel online
Vlaanderen is één van de slechte leerlingen van de klas
Uit de recentste meetgegevens van de VMM blijkt dat de kwaliteit van het oppervlaktewater in landbouwgebied slecht blijft en dat we verder verwijderd zijn van de doelstelling dan bij de start van het zesde mestactieplan (MAP6). In het winterjaar 2020-2021 werd op 31% van de meetplaatsen minstens één keer de drempelwaarde van 50 mg nitraat per liter overschreden. Voor grondwater zijn er regionale verschillen en stagneren de cijfers op Vlaams niveau. De nitraatgehalten in de bovenste filter van het grondwatermeetnet schommelen de laatste drie meetjaren rond 35 mg nitraat per liter.
Ook het recente nitraatrapport van de Europese Commissie stelt dat Vlaanderen behoort tot de regio’s met de grootste uitdagingen om de nitraatverontreiniging vanuit de landbouw aan te pakken. Vlaanderen is samen met Duitsland, Luxemburg, Nederland, Spanje en Tsjechië, het verst verwijderd van de doelstellingen van de Nitraatrichtlijn. Deze lidstaten moeten dringend extra maatregelen nemen om de doelstellingen te realiseren. Europa ziet de Nitraatrichtlijn als een belangrijk instrument om het doel van de kaderrichtlijn Water te realiseren, namelijk een goede toestand van alle waterlichamen tegen uiterlijk 2027. De Nitraatrichtlijn is ook cruciaal om de beoogde reductie van nutriëntenverliezen met minstens 50% tegen 2030 uit de Europese Green Deal mee te helpen realiseren.
Betere naleving van de mestwetgeving nodig
Uit de evolutie van de inbreukpercentages bij bepaalde controleacties blijkt duidelijk dat terreincontroles effect hebben. Zo is het inbreukpercentage (aantal controles met overtredingen tegenover het totaal aantal uitgevoerde controles) bij de controles op het opbrengen van mest gedaald van 11% in 2015 tot 5% in 2020. Ook bij de controles op de teeltvrije zone van minstens 1 m langs waterlopen, is het inbreukpercentage gedaald van 50% in 2018 tot 8% in 2021. De Mestbank stelt vast dat gedragsverandering soms moeilijk te realiseren is. Zo worden er jaarlijks bij zo’n 40% van de terreincontroles op de mestopslag inbreuken vastgesteld en brengen nog te veel landbouwers hun mestopslag pas in orde na een controle. De hoge inbreukpercentages kunnen niet veralgemeend worden, aangezien de controles gericht uitgevoerd worden op basis van een risicoanalyse, maar ze geven wel aan dat opvolging door de Mestbank nodig blijft en dat de nalevingsgraad moet verbeteren.
Op bedrijven met veel dieren en een mestoverschot, blijft een tekort aan landbouwgrond om mest op kwijt te kunnen het voornaamste probleem. De dienst Bedrijfsdoorlichting stelt vast dat de hoge kostprijs van externe mestafzet zoals mestverwerking de belangrijkste drijfveer is voor fraude. De betrokken bedrijven gebruiken dan in realiteit meer mest op hun gronden dan toegelaten en aangegeven is, met alle gevolgen vandien voor het leefmilieu. De Mestbank zet voortdurend in op de verdere verbetering van haar handhavingsinstrumenten. Zo brengt het digitaal kunstmestregister vanaf 2021 het werkelijk kunstmestgebruik beter in kaart en kan de Mestbank beter controleren op het gebruik ervan. De verplichte installatie van bijkomende debietmeters op mestverwerkingsinstallaties tegen 1 januari 2022 versterkt de opvolging van de massastromen. Ook onderzoekt de Mestbank het potentieel van innovatieve technieken.
Brongerichte maatregelen
Ondanks de geleverde inspanningen van de landbouwers en andere actoren om zich in orde te stellen met de mestwetgeving, en van de Mestbank om de naleving te controleren en te vergroten, stellen we vast dat de waterkwaliteit niet volgt. De huidige mestdruk en teeltpraktijken blijven de leefomgeving negatief beïnvloeden. Zo is de mestproductie in 2020 licht toegenomen en is ook het areaal van intensieve, nitraatgevoelige teelten zoals maïs, aardappelen en groenten gestegen. We stellen vast dat de instrumenten van het mestbeleid onvoldoende ingrijpen op die druk en dat vormt een uitdaging om de waterkwaliteitsdoelen te realiseren.
2022 zal dus het jaar van de waarheid zijn voor de aanpassingen aan het zesde mestactieplan (MAP 6+) en de voorbereiding van MAP 7. Uit de situatie in Nederland, waar de onderhandelingen over het nieuw mestactieplan met de Europese Commissie nog lopen, blijkt immers dat een derogatie (een afwijking op de bemestingsnormen) enkel kan toegestaan worden door de Europese Commissie wanneer die overtuigd is dat met het mestactieprogramma alle waterkwaliteitsdoelen tijdig gehaald worden.
Blijf je graag op de hoogte?
We maken maandelijks voor jou een selectie van de belangrijkste nieuwsberichten op maat van de milieuprofessional.
Volg VMM op sociale media
